คนตาบอด…ที่เดินไปไหนต่อไหนด้วยกันเป็นคู่
คุณอาจเจอพวกเขาได้ …ในที่ที่มีคนอยู่กันเยอะๆ เช่น ตลาดนัด
พวกเขาไปที่นั่น…
เพราะหวังว่า… คงจะมี คนใจบุญ ไปเดินอยู่ที่นั่นบ้าง
คนสองคน…ที่จับมือกัน
ค่อยๆ เดินกระเถิบไปด้วยกันทีละนิด..ทีละนิด
เพราะต่างคน… ต่างก็มองไม่เห็นอะไรกันทั้งคู่
นอกจากไม้เท้าคนละอันแล้ว…ในมือพวกเขาถือวิทยุเก่าๆ เครื่องนึง
กับไมค์อีกอีกหนึ่งอัน…ที่ขาดไม่ได้…ก็คือขันอลูมิเนียม
อาวุธสำคัญที่ใช้หากินอยู่ทุกวัน
ผมไม่ คุ้นหู กับเพลงที่เขาร้องนักหรอก
แต่ก็ดูว่า…เขาตั้งใจร้องเหลือเกิน
และดูเหมือนเขาก็ หวัง ว่าคุณจะต้องชอบมัน
ผมเห็นเขาจับมือกัน
วินาทีนั้น…ทำให้ผมนึกถึงอะไรบางอย่าง
ที่ผมเคยมองข้ามมาตลอด
คุณเคยนึกถึงความรักของ..คนตาบอด..หรือเปล่า
ตนตาบอดรักกันได้ยังไงนะ
เพราะคนตาบอด…ไม่เคยรู้เลยว่า…
คนรักของเขา..มีหน้าตาเป็นอย่างไร
คนตาบอด..จะรู้จักก็เพียงจิตใจของคนรักของเขาเท่านั้น
เมื่อเขามีความพอใจกันและกัน
ไม่มีเกียรติยศ… ศักดิ์ศรี…ให้กังวลใจ
เพราะต่างคนก็ต่างไม่มีสิ่งนี้
ต่างคน..ต่างก็ไม่มีเงิน
ตาสองข้าง ปิดสนิท….แต่เปิดใจเข้าหากัน
คนสองคนที่อยู่ด้วยกัน ด้วย “ใ จ” ล้วนๆ
ความรัก….ก็เกิดจากตรงนั้น
คนตาบอด พาคนที่เขารัก ไปด้วยกันทุกหนทุกแห่ง
คนตาบอด ไม่เคยกลับบ้านดึก
คนตาบอด ออกจากบ้านพร้อมกัน…และกลับถึงบ้านพร้อมกัน
พวกเขาเคยแยกกันบ้างหรือเปล่านะ….?
คุณรู้หรือเปล่า
คนตาบอด…จับมือของคนที่เขารักไว้ตลอดทั้งวัน
คุณเคยทำอย่างเขาบ้างไม๊… ?
ผมกลับมานึกถึงความรักของคนที่ตาดี
หลายๆ คน มีเกียรติยศ หน้าที่ การงาน ที่ดีเหลือเกิน
หลายๆ คน ทั้งหล่อ ทั้งสวย…ทั้งรวย ทั้งฉลาด
แต่พวกเราหลายๆ คนกลับต้องมาเสียใจเพราะความรัก
หรือว่าพวกเรามองเห็นกัน….
เพื่อจะเรียกร้องสิ่งที่เราต้องการให้มากขึ้น….
เอ….พวกเราคาดหวังอะไรจากคนที่เรารัก….มากเกินไปหรือเปล่านะ
อนาคตของคนตาบอด..อยู่ตรงไหนก็ไม่รู้
ดูเหมือนเขาจะ…สงสัยก็เพียงแต่ว่า
วันพรุ่งนี้…จะมีคนใจบุญซักกี่คน
ที่ทำให้พวกเขากลับบ้านด้วยกันอย่างมีความสุข
ขอบคุณตลาดนัด…ที่ทำให้ผมเห็นภาพดีๆในวันนี้
ผมเชื่อว่า…ครั้งหน้า…ที่คุณเห็นคนตาบอด…ใจของคุณจะเปิดกว้างขึ้น
คุณอาจมองเห็นภาพที่คุณไม่เคยมองเห็นไม่ใช่ด้วยตา…แต่เห็นด้วยหัวใจ
เหมือนกับภาพที่ผมได้เห็นในวันนี้
คุณอาจเจอพวกเขาได้ …ในที่ที่มีคนอยู่กันเยอะๆ เช่น ตลาดนัด
พวกเขาไปที่นั่น…
เพราะหวังว่า… คงจะมี คนใจบุญ ไปเดินอยู่ที่นั่นบ้าง
คนสองคน…ที่จับมือกัน
ค่อยๆ เดินกระเถิบไปด้วยกันทีละนิด..ทีละนิด
เพราะต่างคน… ต่างก็มองไม่เห็นอะไรกันทั้งคู่
นอกจากไม้เท้าคนละอันแล้ว…ในมือพวกเขาถือวิทยุเก่าๆ เครื่องนึง
กับไมค์อีกอีกหนึ่งอัน…ที่ขาดไม่ได้…ก็คือขันอลูมิเนียม
อาวุธสำคัญที่ใช้หากินอยู่ทุกวัน
ผมไม่ คุ้นหู กับเพลงที่เขาร้องนักหรอก
แต่ก็ดูว่า…เขาตั้งใจร้องเหลือเกิน
และดูเหมือนเขาก็ หวัง ว่าคุณจะต้องชอบมัน
ผมเห็นเขาจับมือกัน
วินาทีนั้น…ทำให้ผมนึกถึงอะไรบางอย่าง
ที่ผมเคยมองข้ามมาตลอด
คุณเคยนึกถึงความรักของ..คนตาบอด..หรือเปล่า
ตนตาบอดรักกันได้ยังไงนะ
เพราะคนตาบอด…ไม่เคยรู้เลยว่า…
คนรักของเขา..มีหน้าตาเป็นอย่างไร
คนตาบอด..จะรู้จักก็เพียงจิตใจของคนรักของเขาเท่านั้น
เมื่อเขามีความพอใจกันและกัน
ไม่มีเกียรติยศ… ศักดิ์ศรี…ให้กังวลใจ
เพราะต่างคนก็ต่างไม่มีสิ่งนี้
ต่างคน..ต่างก็ไม่มีเงิน
ตาสองข้าง ปิดสนิท….แต่เปิดใจเข้าหากัน
คนสองคนที่อยู่ด้วยกัน ด้วย “ใ จ” ล้วนๆ
ความรัก….ก็เกิดจากตรงนั้น
คนตาบอด พาคนที่เขารัก ไปด้วยกันทุกหนทุกแห่ง
คนตาบอด ไม่เคยกลับบ้านดึก
คนตาบอด ออกจากบ้านพร้อมกัน…และกลับถึงบ้านพร้อมกัน
พวกเขาเคยแยกกันบ้างหรือเปล่านะ….?
คุณรู้หรือเปล่า
คนตาบอด…จับมือของคนที่เขารักไว้ตลอดทั้งวัน
คุณเคยทำอย่างเขาบ้างไม๊… ?
ผมกลับมานึกถึงความรักของคนที่ตาดี
หลายๆ คน มีเกียรติยศ หน้าที่ การงาน ที่ดีเหลือเกิน
หลายๆ คน ทั้งหล่อ ทั้งสวย…ทั้งรวย ทั้งฉลาด
แต่พวกเราหลายๆ คนกลับต้องมาเสียใจเพราะความรัก
หรือว่าพวกเรามองเห็นกัน….
เพื่อจะเรียกร้องสิ่งที่เราต้องการให้มากขึ้น….
เอ….พวกเราคาดหวังอะไรจากคนที่เรารัก….มากเกินไปหรือเปล่านะ
อนาคตของคนตาบอด..อยู่ตรงไหนก็ไม่รู้
ดูเหมือนเขาจะ…สงสัยก็เพียงแต่ว่า
วันพรุ่งนี้…จะมีคนใจบุญซักกี่คน
ที่ทำให้พวกเขากลับบ้านด้วยกันอย่างมีความสุข
ขอบคุณตลาดนัด…ที่ทำให้ผมเห็นภาพดีๆในวันนี้
ผมเชื่อว่า…ครั้งหน้า…ที่คุณเห็นคนตาบอด…ใจของคุณจะเปิดกว้างขึ้น
คุณอาจมองเห็นภาพที่คุณไม่เคยมองเห็นไม่ใช่ด้วยตา…แต่เห็นด้วยหัวใจ
เหมือนกับภาพที่ผมได้เห็นในวันนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น